Allahov Poslanik, s.a.v.s., kaže: «Uzvišeni Allah spušta svakog dana i noći sto dvadeset rahmeta (milosti) na posjetitelje ove džamije, tj. Haremi šerifa u Meki. Šezdeset, dakle polovina tih rahmeta je za one koji obavljaju tavaf, četrdeset rahmeta je za klanjače, a dvadeset rahmeta ili milosti je za one koji posmatraju Ka’bu.» (Hadis bilježe Taberani i Hakim)
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يَنْزِلُ عَلَى أَهْلِ هَذَا الْمَسْجِدِ مَسْجِدِ مَكَّةَ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَلَيْلَةٍ عِشْرِينَ وَمِائَةٍ رَحْمَةً سِتِّينَ لِلطَّائِفِينَ وَأَرْبَعِينَ لِلْمُصَلِّينَ وَعِشْرِينَ لِلنَّاظِرِينَ (طب ، ك)
Samo oni kojima se Allah, dž.š., smilovao i dao nafaku da odu u Meku, posjete Haremi-šerif, vide Ka’bu, i izvrše hadž ili umru, mogu da donekle shvate ove blagodati koje se spominju u navedenom hadisu.
Kao što se odmah primjećuje, najviše rahmeta ili milosti, odnosno sevapa i nagrada rezervisano je za one koji čine tavaf, tj. obilazak oko Ka’be. To je, kad je u pitanju Haremi-šerif u Meki, čak vrjednije i od klanjanja. Svakako, od ovog se izuzimaju farzovi svakodnevnih namaza, odnosno farz džume-namaza, jer su to jedini trenuci kada se tavaf prekida i svi prisutni klanjaju. Inače, ako je u pitanju klanjanje nekih sunneta ili nafila (dobrovoljnih namaza), tada se tavaf ne prekida, nego uvijek ima neko ko tavafi – obilazi oko Ka’be. Taj tavaf se ne prekida nikad, ni danju ni noću, ni u jednom mjesecu tokom godine, premda je najveća stiska za vrijeme hadža, odnosno uz ramazan, jer je tada najsevapnije obavljati umru zbog riječi Resulullaha, s.a.v.s., : «Umra u ramazanu je vrijedna kao kad neko obavi hadž sa mnom.» (Hadis bilježe Buhari, Nesai, Ibn Madže i Ibn Hibban)
Poznato je isto tako da, kada čovjek dođe u bilo koju džamiju, naročito prvi put u životu, a i inače, preporučljivo je da prvo klanja dva rekata tzv. Tehijjetul-mesdžida, ili namaza u čast ili pozdrav toj džamiji. To vrijedi za sve džamije na svijetu, izuzev Haremi-šerifa u Meki, jer za onog ko ulazi u prostor džamije u Meki, tavaf predstavlja Tehijjetul-mesdžid, i tu se nikada ne otpočinje sa namazom, ako se ne bi desilo da se stigne baš na neki farz namaz. U tom slučaju bi se obavio taj farz, a onda otpočelo sa tavafom. Ako se pretpostavlja da se dio tavafa može obaviti prije nastupanja nekog farz namaza, onda se opet otpočinje sa tavafom, pa obavi dva, tri ili više krugova, a kada zauči ikamet tavaf se prekine, te se obavi namaz, da bi se odmah nakon selama nastavljalo sa tavafom.
Treba napomenuti da ni tavafi nisu uvijek iste važnosti, nekad je tavaf obavezni, a nekad dobrovoljni, kao što je slučaj i sa namazom, ali sve ukazuje na to da je najsevapnije tavafiti oko Ka’be, a tek onda klanjati, pod pretpostavkom da je i jedno i drugo dobrovoljno – nafila.
Nakon što se u hadisu kaže da šezdeset rahmeta pripada onima koji tavafe, a četrdeset rahmeta pripada klanjačima koji obavljaju nafile namaz u Haremu, spomenuto je dvadeset rahmeta koji su predviđeni za posmatrače Ka’be (Bejtullaha) i onih koji oko nje tavafe. Opet ponavljam, samo oni koji su imali priliku da tavafe ili obavljaju namaz pored Bejtullaha znaju da naiđu trenuci, posebno u vrijeme kad se obavljaju hadžski obredi, kada čovjek mora da sjedne, da predahne i odmori od napora koji se traži i iziskuje, bilo za obavljanje tavafa ili sa'ja. Tada čovjek posmatra Ka'bu i razmišlja o njenom i svom Gospodaru, uči i upućuje dove Allahu, dž.š., i divi se ljepoti tog ugođaja. Možda, nekada ranije i nije mogao taj doživljaj biti isti kao danas, kada čovjek Ka'bu može da posmatra sa uzvišenog i natkrivenog dijela Harema, odnosno sa prvog sprata, ili, čak danas, i sa drugog sprata, odakle Ka'ba izgleda kao centar svijeta, oko koje neprekidno teče rijeka onih koji je obilaze. Ta
Mirsad Sedić